پایگاه اخبار مذهبی

26 مرداد مصادف با زادروز دهمین امام شیعیان، حضرت امام علی النقی علیه السلام است. شیعیان در طول تاریخ، از گذشته تا آینده همواره با افتخار نام و یاد امامان معصوم را به عنوان بزرگ ترین سرمایه بقای دینی و مذهبی، گرامی داشته و خواهند داشت.

امام شیعیان که بنا به نصوص مذهبی همگی نور واحدی هستند و در یک سطح و شان هستند، از مقدسات اصیل شیعه هستند که در هیچ شرایطی در طول تاریخ ارج و اهمیت شان کاسته نشده است و همیشه هویت آنان بوده است. البته این نکته را نمی توان نادیده گرفت که متاسفانه با وجود آنکه شیعیان میزان ارادت شان به همه ائمه در یک سطح بوده است، اما بعضی از معصومان مثل امام نقی(ع) کمتر مورد توجه سخنگویان و واعظان بوده است و از زندگی آنان اطلاع کمتری در اختیار مردم قرار گرفته است.

کسانی که با نهاد دینی اسلام و شیعه مخالف بوده اند، در طول تاریخ تلاش داشته اند که دین را از فرهنگ جامعه اسلامی و ایرانی حذف کنند و هرچه زمان گذشته است این نهاد عمیق تر شده است.

گاهی از بعضی عملکردها به نام دین، دلزدگی هایی وجود داشته است اما هر وقت اصل نهاد دین و مذهب و امامان و سایر مقدسات از سوی لایه های پیچیده مخالفان اعتقادی مردم مورد هجوم قرار گرفته است، توجه پنهان جامعه به این مقدسات آشکارتر و راسخ تر شده است. امام دهم شیعیان زندگی پرحادثه یی داشته است. در نوجوانی امامت به ایشان منتقل شد.

امام جوان شیعیان در مدینه زندگی می کرد و فعالانه به عنوان مرجع اعتقادی به سوالات و شبهات شیعیان پاسخ می داد. حاکمیت غاصب عباسی که بنام اسلام حکومت می کردند، همواره امامان را خطر اصلی در برابر خود می دیدند. در دوران امام هادی مرکزیت حکومت عباسی به جنوب عراق در حوالی شهر سامرا امروزی منتقل شده بود. فاصله مدینه و جنوب عراق زیاد بود. گزارش های مداوم از مدینه به مرکز حکومت می رسید که امام علی النقی، محور فکری جامعه شده است.

عباسیان که به شدت از هر نوع سخن متفاوتی با خط مشی خود، در هراس بودند، به این جمع بندی رسیدند که حضرت امام نقی را نباید آرام بگذارند و از فاصله دور هم نمی شد امامی را که مردم باور به عصمت او داشتند، کنترل کنند. شدت مکاتبات و مراجعات مردم به امام هادی خیلی اوج گرفته بود. بریحه العباسی، نماینده متوکل وقتی احساس خطر کرد طی نامه یی به متوکل نوشت اگر می خواهی همچنان مکه و مدینه را جزئی از حکومتت بشناسی باید فکر سریعی برای امام هادی داشته باشی.

بعد از این نامه متوکل لشکر ۳۰۰ نفری به سرکردگی یحیی ابن هرثمه را به مدینه فرستاد و دستور داد که قبل از هر چیز باید منزل امام هادی مورد تفتیش دقیق قرار گیرد. گزارش هایی از جمع آوری اسلحه به پایتخت ارسال شده بود. وقتی این مجموعه وارد مدینه شدند، مردم چنان ارادتی به امام نقی داشتند که بنا به نقل مسعودی و ابن جوزی، شهر یک پارچه مقاومت و شیون و فریاد شد. اما هیات اعزامی بی توجه به افکار عمومی وارد منزل امام شدند و پس از تفتیش وقتی خواستند امام را به تبعیدگاه ببرند، در برابر مقاومت مردم، ابن هرثمه توضیح داد و به مردم اطمینان داد که متوکل هیچ قصد سوئی ندارد و می خواهد از وجود ایشان در کنار خودش بهره ببرد. وقتی امام علی النقی را با این ترفند حرکت دادند و به نزدیک سامرا رسیدند، از ترس اطلاع مردم، یک روز ایشان را در نزدیکی سامرا نگه داشتند تا پس از آن مخفیانه آن امام همام را به منزلی در حصر و تبعید ببرند و تمهیداتی بیندیشند که کسی از وجود ایشان مطلع نشود.

اما با وجود همه این احتیاطات امنیتی، در طول هفت سالی که امام درمرکز حکومت در حصر بود، بارها به حاکم گزارش می دادند که امام هادی در منزل خود به جمع آوری سلاح و ایجاد ارتباط مشغول است. حکام عباسی هم که به دلیل عدم پشتوانه مردمی هر لحظه خود را درمعرض خطر می دیدند، چندین بار به دستور خلیفه به صورت ناگهانی به محل حصر امام هجوم می بردند و امام را در هر حالی که بود پیش حاکم می بردند. اما هردفعه تیرشان به سنگ می خورد.

معنویت امام هادی حتی در دوران حصر به اندازه یی در داخل شهر نفوذ کرده بود، که یک بار وقتی جاسوسان گزارش دادند که در منزل امام مقدار معتنابهی پول وجود دارد و ماموران یورش بردند و پول را با امام به پیش خلیفه بردند، دیدند که پول دست نخورده است و روی پاکت پول مهر و امضای مادر متوکل قرار دارد.

وقتی از مادرش ماجرا را پرسید، معلوم شد که مادر خلیفه، برای سلامتی خلیفه پول نذر امام هادی کرده است. به همین دلیل وقتی بنا به روایاتی به امام سم خوراندند، جنازه امام را که بر دوش امام عسکری از منزل خارج کردند، کل شهر سامرا، که لابد خلیفه گمان می کرد کسی از وجود امام اطلاع ندارد، به ضجه و ناله درآمد. شهادت امام دهم بر همه شیعیان تسلیت باد که همیشه امام معصوم و محترم در دل ها باقی خواهد ماند.

منبع:

روزنامه اعتماد، پنج‌شنبه ۴ خرداد ۱۳۹۱، شماره ۲۴۰۳